44 - Ci San Frangiscu?

Era de marìsciu cchiuttostu prestu quandu lu Tore Babbu, pe lla mesìa cu rrància nna pezza te casu pe rrattare, sta' sçìa a Le Mate, percé canàtasa la Ràzzia la mmassara, ognettantu, pe lla mure de sorsa la Ngicca, scusi scusi te lu mmassaru Iacu ni la sçia dandu quarcheccosa de mangiare: nna francata te farina, nna pignata te pesieδδi, nna menèscia te fogghe.

L'ària era comu sia ca ìa quagghiata; nu sse sentìa nna uce d'omu, nu sse sentìa nnu cantu te aceδδu, e, ci uardài a ppèrdita de ista, etìi comu nnu fumulizzu ca salìa te le restucce fena a mmenž'ària.

Cu rrìa cchiù' prestu, lu Tore Babbu pigghiàu nna carrareδδa. Moi sapìa, δδu mìnchia, ca le anche soi nun èranu ferme comu prima, e ni inne a ncapu cu passa rasu rasu a nna foggia larga e cupa quantu a nnu ttre passi, a ddu nc'ìanu fare nnu lacquaru; a nnu mumentu ni spurràu la terra sutta a llu pete e nci curuδδulisçiàu intra. Nu sse putìa zzeccare cu lle manu a nnuδδu spuntune; ci se nferràa a nna chianta te sçèmmuli, quista nu llu putìa e se nde teràa; gneffiata ci tentàa cu sse rràmpeca, la terra sicca se sparinàa e ni spurràa subbra, e lu poru Tore ecchiarieδδu tremulante scrufulàa ntorna a fundu.

Perìcciu (ci l'ìi istu, ndi uta dògghia), cu sse fazza ssèntere de quiδδi te la mmassarìa, retàa cu cquantu fiatu tenìa a ncuerpu: «Iutu!... Iutàtime!... Sangu a lle rìcchie, nu mme sente nisciùnu? Nu nc'ete ceδδi cu mme iuta?» - ma nisciùnu lu sentìa e ceδδi lu iutàa.

Lu sule àutu a ncelu seccàa li fili te le erve, spresçìa le fronde te li àrveri e scarfàa l'àcqua te li peluni.

«San Frangiscu miu, famme tie la cràzia: iùtame signurìa; tìramende fore, San Frangiscu miu. Te prumettu e giuru ca ci scappu de stu càcchiu...» - e llu Tore intra a δδu àsçiu mantagnusu squagghiàa te suturi a mperìculu cu nni egna de nnu mumentu all'àutru corpu te sule.

«San Frangiscu miu, iùtame! ca de Tie su' deòtu…

All'antresattu nna capu barbuta se nfacciàu de lu ccale te la fòggia e dummandàu cu uce rresuluta:

«Ci San Frangiscu sta' cchiami? Spiècate, ci ete lu San Frangiscu tou?».

Lu Tore Babbu, ci canuscìa nnu sulu San Frangiscu, quiδδu ci era lu prutettore te le càrceri te Lecce, senza sse minta a mmalìžia, curciùlu curciùlu respuse speranzusu:

«San Frangiscu de le fòcare, no?, quiδδu de Pàula, quiδδu nèsciu de la Bassitàlia, no?».

«Allora pìgghiala a mpàuta e rimani a ddu stai, no? ca ièu suntu San Frangiscu de Ssisi, quiδδu de l'Artitàlia» - disse δδu tale, e se nde sçìu pe lli fatti soi.

Veramente restàu sempre lu dùbbiu ci δδu tale era pròpriu lu Santu de Ssisi, ca a cquantu se sape era lu cchiù' buenu te core tra tutti li Santi te lu Paraisu, nnu Santu ci scanzàa lu pete cu nnu ccatìsçia le furmiculìcchie e lu lupu ni lleccàa la manu. O ìa statu quarche sçiuànu, ca ose ffazza nnu bruttu schersu a llu pôru Tore; ma però ièu cchiuttostu crìsçiu ca lu sule n'aìa datu a ncapu a llu Tore Babbu e le rìcchie n'ìanu fesçate e l'ecchi n'ìanu fattu cìculi cìculi.

Versu misa de sule lu Tore foi sarvatu te canàtusa lu mmassaru Iacu, ca sta' turnàa pe ccasu de li masçisi, cu nna frazzata te erva erde lattumusa pe lli cunìgghi.

Te tandu lu Tore Babbu, puerieδδu, ca già ìa statu bbandunatu de li fili, ca già nu ttenìa cu ccampa, ca già le forse l'ìanu lassatu, ncignàu a ssuspettare ca lu sta' bbandunàanu puru li Santi de lu paraìsu, e se mise a pucundrìa.