La luna a cquintatècima

Aìa spicciata missa, l'arciprèite te Lucugnanu s'ìa spugghiatu e le bižžoche, comu ci a ccasa loru nu ttenìanu nienzi te fare, facìanu le retupete e pissi pissi petteculisçiàanu. Allora papa Caliazzu, ca sçìa sempre te pressa, speciarmente quandu putìa lassare li quattru pariti te la chèsia, le ncignàu a spengìre a nnanti - "sçiamu,…essiti, prestu!" - comu lu pecuraru face cu lle pecureδδe.

- Mena, nunne, me'! Manisçiàtiu, beδδe, ca au te pressa e àggiu cchiùtere.

La Ramundina, sempre la lùrtima, ca era la cchiù' lenta e la cchiù' pesante a llu camenatu, mise lu pete allu fàusu, trabballàu, nu ttruàu ceδδi cu sse tegna, buccàu e fice li scaluni a unu a unu, fenendu cu lle anche all'ària e cu llu culu allu friscu.

- Oimmena, cce ccuerpu! Àggiu iste le stiδδe berlanti! - tisse la Ramundina, terànduse le pòndeche te la esta e mmugghiecànduse le cosse.

- E ièu - respuse retendu papa Caliazzu - àggiu ista la luna a cquintatècima!