9 - Retendu e schersandu

Veramente li Santi a δδi mumenti mutu te fare nu llu tenìanu; le siggènzie te lu mundu tandu èranu picca e sèmprici. Pe dire: li ricchi cercàanu, nna fiata sula, però, e poi basta, sulamente nnu privilèggiu, unu sulu sulu: cu bèssanu sempre cchiù' rricchi e cu nu ccàsçianu mai a bàsciu furtuna, àutru nu nni ntaressàa…, àutru nu ccercàanu; li besugnusi, nvece, èranu siggenti e cercantini, nu sse ccuntentàanu quasi mai, dummandàanu nu unu-doi ma ttrete faori annu dopu annu: ulìanu cu stèsçianu bueni a salute, cu nnu ni manca lu pane, cu mmarìtanu le fìgghie ziteδδe. Eccu, quandu ognetunu aìa ute le cràzie soi, basta, stìa felice e cuntente; te bruttu putìa succètere ca, poi, te li Santi... se nde scerràanu.

Puru li spenturati te natura se la pigghiàanu cu lla santa pacènzia; cunfitàanu ca nnu giurnu o l'àutru puru pe iδδi ìa rriare lu turnu buenu te lu meràculu loru e, fradditantu, cantàanu e schersàanu:

Le èbbuche fiacche enìanu, ièu nu llu nnecu; besegni nci nd'èranu; malatèi puru. Ma cu lla cràzia te lu Signore e cu llu iutu te la Matonna li malanni se superàanu; alla morte sulu nu nc'era rremètiu. Ci poi su lle campagne e su lle cità se spandìa la famòteca, quasi comu casticu de Diu, be, allora mancu li Santi putìanu rremetiare, allora li uài èranu pe ttutti: pe li ellani e pe li artieri, pe li puerieδδi e pe li bonatenenti, pe li žalli e pe li calantèmmeni.

A pprupòsetu de fame, moi te cuntu quarche fattu curiosu e sèriu, schersusu e pensusu allu stessu tiempu, percé ete sempre buenu, puru schersandu e puru retendu, cu dici la verità.